معرفی کتاب 35 کیلو امیدواری

کتاب 35 کیلو امیدواری برای همه‌ی کسانی است که فکر می‌کنند مدرسه فقط برای وقت تلف کردن آفریده شده! شخصیت اصلی کتاب، گرگوری، پسری 13 ساله است که به‌ خاطر نمره‌های بدش، از مدرسه اخراج شده و فکر می‌کند هیچ استعدادی ندارد. در حالی که این پسر با ذهن خلاق و دستانش، معجزه می‌کند… این رمان آنا گاوالدا نامزد جایزه‌ی کتاب نوجوان آلمان در سال 2005 بوده است.

درباره‌ی کتاب 35 کیلو امیدواری

«از مدرسه متنفرم. از مدرسه، بیش‌تر از هر چیز دیگرى در دنیا متنفرم. و بدتر از همه این‌که … مدرسه زندگى‌ام را نابود مى‌کند.» کتاب 35 کیلو امیدواری با این جملات آغاز می‌شود. خیلی از ما حداقل یک بار هم که شده، این‌ جملات را زیر لب گفته‌ایم؛ حتی اگر زمانی مدرسه عشق اول و آخرمان بوده! معلم‌ها دوست دارند کودکان و نوجوانان را شبیه به هم بار بیاورند: افرادی که بلدند مسائل پیچیده‌ی ریاضی را حل کنند، شعرها را از حفظ بخوانند، قهرمان رشته‌های ورزشی باشند و هنرمندان کوچکی درون خودشان داشته باشند. حالا اگر دانش‌آموزی از مدرسه خوشش نیاید چه اتفاقی می‌افتد؟ به سرنوشت گرگوری در داستان 35 کیلو امیدواری (95Pounds of Hope) دچار می‌شود!

گرگوری از مدرسه بیزار است. او تا سه سالگی زندگی شادی داشته، همیشه می‌خندیده و با سگ پشمالویش بازی می‌کرده. روزی که برای اولین بار به مدرسه می‌رود، هنوز هم خوشحال است و می‌خندد. اما وقتی فردایش به او می‌گویند که باید دوباره به مدرسه برود، تمام زندگی‌اش نابود می‌شود. گرگوری مدرسه را دیده و هیچ چیز آن برایش جذابیت نداشته. او ترجیح می‌دهد بازی کند و خوش بگذراند؛ نه اینکه به مدرسه برود. از همان موقع هم اضطراب‌هایش شروع می‌شود. وقتی پدر و مادرش متوجه این مشکل گرگوری می‌شوند، او را نزد پزشک‌ها و روان‌شناس‌های مختلف می‌برند. آن‌ها به گرگوری برچسب بیماری اختلال حواس و عدم تمرکز می‌زنند؛ اما این پسربچه‌ می‌داند مشکل اصلی از کجاست: مدرسه!

آنا گاوالدا (Anna Gavalda) ماجرای کتاب 35 کیلو امیدواری را از 13 سالگی گرگوری شروع می‌کند؛ زمانی که او مجبور است پس از مردود شدن، دوباره کلاس ششم را بگذراند. حالا گرگوری فقط دوست دارد بعد از مدرسه به کارگاه پدربزرگش برود و با دستانش اشیای بسیاری را بسازد. والدین گرگوری او را درک نمی‌کنند و او فقط با پدربزرگش احساس راحتی می‌کند. اما وقتی پدربزرگ می‌فهمد که گرگوری در کلاس ششم مردود و از مدرسه اخراج شده، دیگر اجازه نمی‌دهد که به کارگاهش بیاید. پدربزرگ به گرگوری می‌گوید: «من از آدم‌هایی خوشم می‌آید که زندگی‌شان را با دست‌های خودشان می‌سازند. من اصلاً نمی‌توانم آدم‌های تنبلی را تحمل کنم که چون نمی‌دانند چه کار باید بکنند، در خودشان فرو می‌روند و از همه جا و همه کس می‌بُرند… تو را به خدا شاد باش! و برای آن‌که شاد شوی، هر کاری از دستت برمی‌آید، بکن!» این حرف‌ها گرگوری را تکان می‌دهد. او به این فکر می‌افتد که باید کاری انجام دهد. اما چه کاری؟ با روایت آنا گاوالدا در رمان 35 کیلو امیدواری همراه باشید تا سرانجام این پسر متفاوت اما خلاق را متوجه شوید.

آنا گاوالدا این کتاب را برای دانش‌آموزانی نوشته که نمره‌های پایینی در مدرسه دارند و فکر می‌کنند یک شکست‌خورده‌ی واقعی هستند. والدین و معلمانی که کتاب 35 کیلو امیدواری را می‌خوانند، نهایتاً این سؤالات را از خود می‌پرسند: رسالت آموزش چیست؟ معلم‌ها و پدر و مادرها چه نقشی در رشد بچه‌ها دارند؟ چگونه می‌توان نقاط قوت این افراد را کشف و استعداد آنان را شکوفا کرد؟ چنین دانش‌آموزانی چطور می‌توانند جایگاه خودشان را پیدا کنند؟

آتوسا صالحی، شاعر و نویسنده و مترجم باتجربه‌ی حوزه‌ی کودک و نوجوان، با همکاری نشر افق کتاب 35 کیلو امیدواری را به ترجمه درآورده است.

اقتباس‌های سینمایی از کتاب 35 کیلو امیدواری

در سال 2010 آنا گاوالدا و اولیویه لانگلوا با همکاری یکدیگر، تله‌فیلمی فرانسوی بر اساس کتاب 35 کیلو امیدواری ساختند. بازیگرانی مانند جرارد رینالدی و هلن ونسان در این اثر هنرنمایی کرده‌اند.

نکوداشت‌های کتاب 35 کیلو امیدواری

• کتابی امیدوارکننده و دل‌نشین که احتمالاً هر کسی از آن خوشش خواهد آمد. (مجله‌ی کرکوس ریویوز)
• آنا گاوالدا با طنز و خون‌گرمی خاص خود، رابطه‌ی قدرتمند بین دو نسل را نشان می‌دهد. کتاب 35 کیلو امیدواری برای دانش‌آموزانی است که احساس می‌کنند مدرسه برای آن‌ها ساخته نشده. (مجله‌ی اسکول لایبرِری)
• تعداد زیادی از بچه‌ها هستند که با گرگوری همذات‌پنداری می‌کنند و اگر در موقعیت او باشند، برای یافتن دوباره‌ی امید در زندگی‌شان، تشویق می‌شوند. (بوک‌لیست)

در بخشی از کتاب 35 کیلو امیدواری می‌خوانیم

بله، خودم مى‌فهمم. من آن‌قدرها هم که فکر مى‌کنند احمق نیستم. دلم مى‌خواهد تلاش کنم، اما مسئله این است که نمى‌توانم. فرض کنید همه‌ى معلم‌ها، سر کلاس با زبان چینى درس بدهند. کلمات‌شان از یک گوش مى‌آیند و از گوش دیگر در مى‌روند.

تا به حال مرا به هزارتا دکتر نشان داده‌اند. چشم‌پزشک، متخصص گوش و حلق و بینى، روان‌پزشک، دکتر مغز و اعصاب. و نتیجه‌ى این همه ساعت مشاوره؟ بله! من نمى‌توانم حواسم را جمع کنم.

اختلال حواس! عدم تمرکز!

مسخره است! خودم هم مى‌دانم اشکال کار کجاست. هیچ ربطى هم به عدم تمرکز من ندارد. من مشکل دارم و عمده مشکلات من به این مربوط مى‌شود که مدرسه هیچ جذابیتى برایم ندارد. مدرسه حتى به اندازه‌ى یک سرسوزن هم برایم جالب نیست و همه‌ى ماجرا همین است.

تنها یک سال توى مدرسه به من خوش گذشت. سال دوم ابتدایى معلمى داشتم به اسم مارى. هیچ وقت فراموشش نمى‌کنم. حالا وقتى به آن روزها فکر مى‌کنم، مى‌فهمم که مارى به این خاطر معلم دبستان شده بود که بتواند وقتش را با انجام کار مورد علاقه‌اش بگذراند؛ کارى که بیش‌تر از هر کار دیگرى دوست داشت: ساختن و به وجود آوردن.

از همان اول عاشقش شدم. از همان صبحِ اولین روز. لباس‌هایى را که خودش دوخته بود، مى‌پوشید، پلیورهایى که خودش بافته بود، زیورآلاتى که کار دستِ خودش بود…