معرفی کتاب خوشمزه‌ترین سیب سرخ کرم زده دنیا

فروغ صابر مقدم در کتاب خوشمزه‌ترین سیب سرخ کرم زده دنیا، به موضوع مهاجرت می‌پردازد و می‌کوشد مواجهه‌ی خود با این پدیده‌ی مهم و پربحث را بازگو کند. صابر مقدم که سال‌هاست به انگلستان مهاجرت کرده، در این ناداستان، خاطرات و تجربیات بیست‌ساله‌اش از زندگی در این کشور را مرور می‌کند و از هیجان‌ها، آسیب‌ها و سرگردانی‌های مهاجران و پناهندگانی می‌گوید که برای زندگی بهتر به این سرزمین غریب آمده‌اند.

درباره‌ی کتاب خوشمزه‌ترین سیب سرخ کرم‌زده‌ی دنیا

مهاجرت یکی از پدیده‌های رایج دنیای معاصر است. وضعیت نابسامان اقتصادی، جنگ و درگیری‌های داخلی، اختناق سیاسی، مشکلات زیست‌محیطی و محدودیت‌های اجتماعی و فرهنگی همه می‌توانند از دلایل مهاجرت یا پناهندگی به کشوری دیگر باشند. در این پدیده، مردم به امید زندگی بهتر و طبیعی‌تر از سرزمینشان به کشوری که تصور می‌کنند مناسب‌تر است، کوچ می‌کنند. گرچه مهاجران معمولاً کشورهای جهان اولی و توسعه‌یافته‌ی اروپایی و آمریکایی را انتخاب می‌کنند، اما در آنجا هم با مشکلات زیاد و دشواری روبرو خواهند شد؛ از مشکلات ارتباط برقرار کردن تا تبعیض‌های نژادی و حقوق شهروندی.

اساساً کلمه‌ی انگلیسی Immigrant یا Migrant از کلمه‌ی لاتین migrare می‌آید که به معنای سرگردان و آواره است. معنای پنهان واژه نشان می‌دهد که مهاجر، در هر کشور غریبه‌ای که باشد، روزهای سختی در پیش خواهد داشت؛ اما بسیاری از این کوچ‌ها اجباری و اجتناب‌ناپذیر هستند. مردمی که در جنگ و خشک‌سالی و قحطی هستند یا تحت لوای دیکتاتوری زندگی می‌کنند، انتخاب‌های زیادی ندارند و از این میان بسیاری مهاجرت را انتخاب می‌کنند.

کتاب خوشمزه‌ترین سیب سرخ کرم‌زده‌ی دنیا نوشته‌ی فروغ صابر مقدم، به همین موضوع می‌پردازد و می‌کوشد این پدیده و تبعات مرتبط با آن را توضیح دهد. صابر مقدم در جوانی به منچستر انگلستان مهاجرت کرده و بیش از بیست سال است که در این شهر زندگی می‌کند. او در این سال‌ها هم خود به شکل مستقیم با موضوع مهاجرت روبرو بوده و هم مهاجرین و پناهندگان زیادی را دیده که به امید زندگی بهتر به آنجا رفته‌اند. او در این کتاب، ضمن مرور خاطرات خود، سعی کرده آسیب‌های روحی، روانی و جسمانی مهاجرت را بیان کند. اینکه بسیاری برای تغییر زندگی خود به هزاران کیلومتر دورتر کوچ می‌کنند، اما درنهایت دچار بحران‌های بزرگی می‌شوند که به‌سختی می‌توانند با آن کنار بیایند.

آمارها نشان داده که از سال 2000 به این‌سو، نرخ مهاجرت همیشه صعودی و رو به رشد بوده است. در این سه دهه ده‌ها میلیون نفر از سرتاسر دنیا به کشورهای توسعه‌یافته کوچ کرده‌اند. گفته‌شده حدود 7 درصد از پناهندگان، یعنی تقریباً 45 میلیون نفر به اروپا می‌روند و کشور انگلستان اولین انتخاب آن‌هاست. در حقیقت انگلستان، پس از آمریکا، دومین مقصد پناهجویان در بین تمام کشورهای دنیا است. هرساله آمارهای زیادی از مهاجرینی که قانونی و غیرقانونی به این کشور می‌آیند منتشر می‌شود. افرادی که با دشواری و مرارت خود را به سرزمینی بزرگ و آزاد می‌رسانند تا زندگی جدیدی را شروع کنند، اما این آغاز مشکلاتشان هم هست.

فروغ صابر مقدم در کتاب خوشمزه‌ترین سیب سرخ کرم‌زده‌ی دنیا، در قالب ناداستان مواجهه‌ی خود با این موضوع را شرح می‌دهد. او از سال 2002 و روزهای اولی که به منچستر آمده بود شروع می‌کند. روایت او بازه‌ی بیست‌ساله‌ای را در بر می‌گیرد. در این سال‌ها او همیشه با پدیده‌ی مهاجرت درگیر بوده و در بطن آن حضور داشته است. صابر مقدم هم از تجربه‌ی زندگی خود می‌گوید و هم مشاهداتش از زندگی دیگر مهاجرین را بازگو می‌کند. او سعی دارد لحن بی‌طرفی داشته باشد و روایتش عاری از هرگونه قضاوت و پیش‌داوری باشد. نویسنده نمی‌خواهد پدیده‌ی مهاجرت را نکوهش و یا مهاجرین را سرزنش کند. بلکه قصد دارد با فاصله با آن برخورد کند و واقعیت را نشان بدهد. صابر مقدم بر روی لبه‌ی داستان‌نویسی و واقعه‌نگاری حرکت می‌کند و می‌کوشد به ورطه‌ی هیچ‌کدام نیافتد. همین باعث شده روایت او هم صادقانه و مستند، و هم جذاب و خواندنی باشد.

کتاب خوشمزه‌ترین سیب سرخ کرم‌زده‌ی دنیا را کانون فرهنگی چوک منتشر کرده است.

در بخشی از کتاب خوشمزه‌ترین سیب سرخ کرم زده دنیا می‌خوانیم

ماشینم را جایی دورتر از کافه و ایستگاه قطار پارک کرده بودم تا پولی برای پارک ماشین نپردازم. دوباره به ساعت نگاه کردم، هنوز وقت داشتم. قدم‌هایم را تا ایستگاه قطار شمردم تا پسر لوبیاخور را فراموش کنم. یکی از هم اتاقی‌هایم می‌خواست به استقبال خواهرزاده‌اش به ایستگاه قطار برود و چون محل کارم به ایستگاه قطار نزدیک بود از من خواسته بود این کار را انجام دهم. خواهرزاده‌اش ویزای کار گرفته و قرار بود ساکن منچستر شود و نزد خاله خود زندگی و کار کند و بعد از مدتی که پولی جمع کرد، خود خانه‌ای اجاره کند و از خانه ما برود.

ایستگاه قطار برخلاف همیشه خلوت بود. روی نیمکت ایستگاه نشستم و منتظر شدم. از وقتی که برادر کوچکم در رومانی با قطار تصادف کرده بود، سوار هیچ قطاری نشده بودم و روی نیمکت هیچ ایستگاه قطاری ننشسته بودم. باید ترس از قطار را در خود می‌کشتم؛ اما هنوز به افسون این ترس پایان نداده بودم و در این فکر بودم که چگونه می‌توانم راهی برای فرار از آن پیدا کنم که پسر لوبیاخور را دیدم که از دور می‌آمد و به طور کاملاً غیر منتظره‌ای یک بار دیگر مقابلم سبز شد. اول فکر کردم که اشتباه می‌بینم؛ ولی خود خودش بود! همان پسر داخل کافه داشت از روبرو به من نزدیک می‌شد. چه بدشانسی بودم من!