درباره کتاب نیروی حال

کتاب نیروی حال The Power of Now اثر اکهارت تول در سال 1997 منتشر شد. این اثر با ترجمه‌ی مسيحا برزگر در سال 1395 از سوی انتشارات ذهن آویز در ایران به چاپ رسیده است. این کتاب در دسته‌ی کتاب‌های خودشناسی و عرفانی قرار دارد و درباره‌ی نحوه‌ی تعامل انسان با خود و دیگران است. این کتاب برگرفته از سنت‌های معنوی، بودیسم آمیخته با عرفان و صحبت‌های عیسی مسیح است. طبق این کتاب، تنها لحظه‌ی فعلی واقعی و مهم است و گذشته و آینده هر دو توسط افکار انسان ایجاد می‌شوند. کتاب نیروی حال پس از انتشار بسیار مورد توجه قرار گرفت و در سال 2000 به لیست بیشترین فروش نیویورک‌تایمز رسید. اکهارت تول Eckhart Tolle متولد 16 فوریه 1948 در آلمان است و در حال حاضر به‌عنوان یک معلم معنوی و نویسندهای معروف در کانادا زندگی می‌کند. او در کتاب نیروی حال روش‌های آرامش و مراقبه را آموزش می‌دهد و افراد را به گذراندن وقت در طبیعت و کنار گذاشتن نگرانی در مورد آینده دعوت می‌کند. او در فصل اول کتاب نیروی حال می‌گوید: «گدایند همه‌ی کسانی که ثروت حقیقی خویش را پیدا نکرده‌اند؛ همان ثروتی که شادمانی از هستی است، همان چشمه‌ی آرامش ژرف که در درون می‌جوشد.»

بخشی از کتاب نیروی حال

به طور کل، زندگی هیچ کس رها از درد و رنج نیست. آیا مسئله آن نیست که باید با درد و رنج‌های خود کنار بیاییم، نه اینکه از آن‌ها اجتناب کنیم؟

بخشِ عمدهٔ درد و رنج‌های آدم‌ها بیهوده است. تا زمانی که ذهن ادارهٔ امورِ زندگی تو را به عهده گرفته است، این درد و رنج‌ها هم هستند.

درد و رنجی که تو در لحظهٔ حال می‌کشی، شکلی از عدم پذیرشِ توست، صورتی از مقاومتِ ناآگاهانه در برابرِ آن چیزی‌ست که هست. در سطحِ فکر، مقاومت، صورتی از قضاوت است. در سطحِ عواطف و احساسات، مقاومت، صورتی از منفی‌بافی‌ست. شدتِ درد و رنجِ تو به میزانِ مقاومتِ تو در برابرِ لحظهٔ اکنون بستگی دارد. میزانِ مقاومتِ تو نیز به شدتِ هم‌ذات‌ پنداری تو با ذهنت بستگی دارد. ذهن مدام می‌کوشد که لحظهٔ حال را انکار کند و از آن بگریزد. به تعبیری دیگر، هرچه بیش‌ تر خود را با ذهنِ خود یکی بپنداری، بیش‌تر رنج می‌بری. این‌گونه هم می‌توان بیان کرد: هرچه بیش‌ تر لحظهٔ حال را مغتنم بدانی و آن را بپذیری، از درد و رنج رهاتر می‌شوی – و نیز رها از ذهنِ نفسانی.

چرا ذهن نمی‌خواهد لحظهٔ حال را بپذیرد؟ زیرا لحظهٔ بی‌زمانِ اکنون، تهدیدی برای ذهن است. ذهن، به گذشته و آینده گره خورده است. اگر از گذشته و آینده بیرون بیفتد، می‌میرد. ذهن و زمان هرگز از هم جدا نمی‌شوند.

فرض کن زمین از آدمیان خالی باشد. فرض کن فقط گیاهان وجود داشته باشند و حیوانات. آیا گذشته و آینده‌ای باقی می‌مانَد؟ در چنین وضعیتی، آیا می‌توان از گذشته و آینده سخن گفت؟ قطعاً دیگر چنین پرسش‌هایی بی‌معنا می‌شدند: «ساعت چند است؟» یا «امروز چه روزی‌ست؟» البته، اگر کسی باشد که چنین پرسش‌هایی را مطرح کند. برای درختِ بلوط یا عقاب، پرسش از زمان تعجب‌برانگیز خواهد بود. زیرا آن‌ها خواهند گفت: «خوب، معلوم است! زمان، همین حالاست! جُز لحظهٔ حال، مگر زمانِ دیگری هم هست؟»

آری، ما به ذهن و زمان نیاز داریم تا معاش و معیشتِ خود را در این دنیا سامان بدهیم، اما گاهی این ذهن و زمان زندگی ما را در دستِ خود می‌گیرند. در این صورت است که اختلال در زندگی، درد و رنج و اندوه به وجود می‌آید.